Ana içeriğe atla

Kayıtlar

2010 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Yeni kararlar

Adete uyuyorum ben de... Konuya ortasından bir giriş yapıyorum. Sevmiyorum aslında böyle şeyleri. Doğum günlerini, yıl dönümlerini ya da yıl başı kutlamaları, yazıları ve sözlerini... Sen bunları bilmiyorsun tabii. Neden sevmediğimi bilmiyorum yalanına sığınmayacağım! Biliyorum aslında. Beni görürsen bir gün, belki o zaman açıklarım nedenini. Geçen yıl şunu yaptım, öncekinde bunu diye sıralamayacağım. Bunda da yalana sığınmayacağım. Sevmediğimden değil. Herkesin aynı şeyi yapmasından dolayı. Ama farklı olmak için değil kesinlikle! Dostum, ben zamanı bölüp parçalayıp ölçüler tanımlayıp sonra bir sürü beklentiye girmeyi sevmiyorum. Şu vakitten sonra bunu, bundan sonra şunu yaparım gibi şeylerden sıkıldım. Yapmadığımdan değil, sürekli bunları yaptığımdan, bu şekilde yaşadığımdan. Hayatımı ikiye bölüyorum sanki. Gitmeden öncesi ve döndükten sonrası diye. Gitmek? Nereye? Dönmek? Nasıl? Ben yalan söylemeyi de söyleyeni de sevmem. Aslında söyleyeni değil de bunu yaparken çok

Karakter analizi

Kısa ve öz... Benim yıllarımı alan kendimi tanıma yolculuğum başkaları için bir an sürmüyor mu? İşte buna bayılıyorum... Hayır, bir ima falan yok. Gerçekten bayılıyorum. Hoş gerçi benim kendimi ne kadar tanıdığım da ayrı bir tartışma konusu ya... Neyse... Haklısın dostum, benim hakkımda ne düşünüyorsan haklısın. Kısa ve öz...

Anti-fenerlilik

Uzun "fenerbahçelileştirme" çabalarının sonucunda dün Şükrü Saracoğlu stadında Fenerbahçe - Sivas maçını izlemeye gittik (Suat sağ olsun, yerimiz çok iyiydi.) Anlattıkları kadar varmış; santra esnasında stada girdik, iki dakika bile sürmedi. Çıkışta da 5 dakika da çıktık stattan. Maçta hiç ruh yoktu. Ancak yaklaşık 15 sene sonra seyrettiğim ilk stat maçında seyircinin etkisini ilk kez yerinde fark ettim. Tabii bu arada uyuyan seyirciyi uyandırmanın en iyi yolunun basit bir iki tane hakem hatası olduğunu da... Alex olmasa maç benim için tam keyif olacaktı! Ama neyse o kadar da olur... (Yukarıdaki kare 77. dakikadaki Alex’in serbest vuruşu esnasında çekildi.) Not: Bir maçla “anti-fenerlilikten” “fenerliliğe” geçmem tabii ki mümkün değil! (Gerçi böyle bir ihtimal olduğunu dahi sanmıyorum.)

Kendi kendini tekrar

Dostum, hani ben buraya işle ilgili şeyler yazmayacağım dedim ve bu kararıma uymaya çalışıyorum ya. İşte tam da bu noktada dönüp dolaşıp öyle şeylere saplanıyorum ki çıkış noktası yine mesleğe dayanıyor. Ama bu işle ilgili konu sayılmaz değil mi? Uzun süre uzak kaldığım konulara çalışıyorum son bir aydır. Örneğin programcılık konusu. Şimdi bilen bilir program yazarken kendi kendini çağıran kodlar (recursive functions/procedures) yazılabilir. Hatta bazı durumlarda sadece bu yöntem seni istediğin sonuca ulaştırır. (En basit örneğiyle faktöryel hesapları ve Fibonacci sayıları bu yöntemle oluşturulabilir.) Hayatım da böyle bazı zamanlarda. Kim ne derse desin, hangi yollardan geçersem geçeyim sonuçta bazen tek çözüm içimden geliyor. Kendi yaşadıklarımın şekillendirmediği ve benlik süzgecimden geçmemiş hiçbir sonuç doğrulanmıyor ya da eğreti duruyor. İşte bu durumlarda geçmiş çok büyük önem kazanıyor. Kendi kendini çağıran bu yapıda eğer bir mantıksal hata ya da yapısal bir bozukluk vars

Yük taşıyanlar

Son günlerde işle ilgili bir kitap okuyorum. Orada sürekli olarak bir örnek kullanılıyor bir konuyu anlatmak için; “Elinize ağır gözüken ve büyükçe bir koli alın, içeri girmek istediğiniz binanın (korumasız olduğunu düşündüğünüz) kapısına doğru yürüyün. Göreceksiniz ki birileri size kapıyı açmak için orada olacak.” Bunu hayatlarımıza da uygulayabiliriz değil mi? Ne zaman üzgün birini görsek buyur ederiz özelimize. Omuzlarında taşıyabileceğinden fazla yük olduğunu düşündüğümüz birini gördüğümüzde yardım etmek isteriz. İstersin sen de değil mi? Hiç değilse o biraz daha az ağlasın diye biz de biraz gözyaşı dökeriz değil mi? Dökersin sen de değil mi? Yok! Yok böyle bir şey artık, belki önceden vardı. Evet evet vardı önceden. Ben dahi hatırlıyorum. Yani o kadar da eski olmamalı. Ama şimdi ağlıyorsa biri, sebebi kendi derdini unutmak için başkasına ağlıyormuş gibi yapması. Yükü paylaşmak dedikleriyse iki omuzda dengede olan şeyin dengesini bozmaktan başka bir şey değil. Ayrıca o kutunun iç

Sen ne anlarsın öğrencilikten!

Bildiğin gibi ben müzmin bir öğrenciyim. Beş yaşında başlayan okul ve öğrencilik hayatım hala devam ediyor. İşte bu yüzden bu konuda ahkâm kesme hakkımı kullanabileceğimi düşünüyorum. Ayrıca başka bir yönüyle daha bu konu üzerinde hakkım var. (Sonuna kadar okumayacaksan lütfen burada bırak!) Hakkım var öğrencinin nasıl olması gerektiğini söyleyebilmek için. Daha ilkokul sıralarında okuldan atılmamak için zekâ testi yaptırılıp, doktorun yazılı isteği ile beni oraya yollatanları hastaneye geri yollatanda benim. Çünkü ben bugün üç beş satır okuyup da ben oldum diyenlerin aksine ömrümün son günün de dahi bir şeyler okuyabiliyor, birilerini dinleyebiliyor ya da -belki- yatalak yatağımdayken; elim - ayağım tutmaz, gözüm görmez, kulağım duymaz dahi olsa bir şekilde bir yerlerden ders çıkarmaya çalışıyor olmayı dileyen kişiyim. Çünkü böyle gördüm ve öğretildim… Okumanın -öğrenciliğin- önemini beni hiç zorlamayan ailem öğretti öncelikle bana. Sen bunu bilmezsin. Bilmezsin babamın beni nasıl

Fırsatçılar

Hiç hoşlanmıyorum şu fırsatçılardan. Zorda kalmış insanların durumundan faydalanan insanları sevmiyorum. Hani şu birkaç bin liralık yeni "oyuncaklara" verilen paralara dahi bu kadar acımıyorum. Ama onun da bir ala vere dala veresi var. Dışarıdaki üç kuruşluk cihazları kakaliyorlar bize. Neyse beni esas irite eden şey şu sağlık sektöründeki şerefsizlik; söyle ki basit bir medikal ürünü hem de aynı marka aynı modeli için biri 75 lira bir başkası 55 lira, internette 35 lira ve pazarlıkla medikalciden 37 liraya alabiliyorsunuz. Alacağınız yeri bilmiyorsanız, durumunuzda acilse "giydiriyor" şerefsizler.  Geçtiğimiz senelerde babamın ameliyatı için lazım olan iki platin çivi için bizden on katına yakın para istemişlerdi. Durum acil olduğu için ben de vermiştim. Doktorumuz tanıdık olduğu için medikalciyi geri çağırıp bir güzel "sıvadıktan" sonra, özür dileyerek farkı geri iade etmişlerdi. Bu sene kurban bayramı için kurbanlık bakarken satıcının teki "Abi

Bir Adam Girdi Şehre Koşarak

Uzunca bir zaman, karşılaştığım ve karşılaşabileceğim her soru için bir cevabım olmasını önemsedim. Şimdi kendime ait soruların varlığıyla yetinmeyi öğreniyorum. Anlıyorum ki bu dünya, cevap verebileceğim türde açık ve anlaşılır sorular barındırmıyor. Vazgeçtim cevaplardan. Ellerimi cebime koyup, yerdeki çizgilere basmamaya gayret ederek yürüyorum. Cevaplar için sürekli başkalarının yardımına ihtiyaç duyuyordum, oysa kafamda o kadar çok soru var ki artık etrafımda kimsecikler olmasa da olur. Kutsal bir yalnızlığa yürüyorum şimdi. * Tarık Tufan'ın Bir Adam Girdi Şehre Koşarak adlı eserinden.

Samimiyet

Yüzüne yakından bakın gülen kişinin, gizlemeye çalışmadığı kırışıkları ne kadar sık güldüğünü size söyleyecektir ya da ne kadar içten olduğunu.

Haydarpaşa Garı

Hani anlatırlar ya romanlarda ve filmlerde bir şehrin simgesini. Böyle çok etkilendiğim simgesi yoktur benim İstanbul'umun. Tarihi eserler konusunda da çok hassas sayılmam aslında. Belki de tarihi bir semtte ve evde yaşıyor olmam bunda ki en büyük etkendir. Bilmiyorum! Ancak biraz önce haberlerde Haydarpaşa Garı'nın yandığını görünce içim cız etti.  İlk üniversite yıllarımda Kütahya'dan İstanbul'a dönmek müthiş bir zevkti. Sırf denizin kokusunu içime çekebilmek ve o güzelim manzarayı görerek şehrime dönebilmek için trenle gider gelirdim. -Daha çok gelirdim diyelim.- Trenden indiğimde Haydarpaşa'nın merdivenlerinde durup o tuz ve yosun kokulu havayı ciğerlerime çeker ve vazgeçilmezim olan o manzaraya uzun uzun bakardım. Sonra vapura biner Haydarpaşa'nın uzaktan görünen gotik yapısı eşliğinde boğaza uzanır ve evime giderdim. Bu ritüel o kadar iyi gelirdiki bana Haydarpaşa'nın merdivenlerinde kendimi yenilemiş olurdum, daha evime bile gitmeden. Hala öylemi bil

Bir şeyleri değiştirebilmek (Toyota Türkiye)

Çok uzun bir dönem uğraştım, didindim. Yazmadığım veya konuşmadığım mecra kalmadı. Burada da yer vermiştim. Çok canımı sıkmışlardı. Hala daha sıkkın ama en azından bir şeyleri değiştirebildim diye düşünüyorum. (Aldığım tüm tepkilere rağmen.) Tüm konuşma ve yazışmalardan sonra Toyota Türkiye'den gelen mesaj aşağıda; "Sayın Erkan ŞEN, ... Diğer taraftan başvuru sürecinizin değerlendirmesi yapılarak yaşanan gecikmelerin sebepleri araştırılmış ve sonuç olarak   Toyota İletişim Merkezinde personel adedinde artışa gidilmiş olup   ayrıca Müşteri Başvuru Yönetim Sistemimizin 2011 senesinde yenilenmesine   karar verilmiştir. Sayın ŞEN, Başvuru sürecinizde yaşanan gecikmelerden dolayı üzgün olduğumuzu belirtmek ister, operasyonumuzun gelişmesine yaptığınız katkılardan dolayı ayrıca teşekkür etmek isteriz. Toyota dostluğunuzun devam etmesi dileklerimizle. Saygılarımızla, Toyota Müşteri İlişkileri" Not: Biz suizan değil hüsnüzan ederiz. Yani biz de söylenen söze güven

Aşk

Öğrendiklerim ve öğretildiklerinden kolay kolay vazgeçebilen biri olmadım hiçbir zaman. Hele bir de hafızamda pekişmişse bir bilgi onu oradan kazıyacak çok şey yoktur dünya da. Benim için bu kadar zor olan şey yine de imkânsız değildir. On yılda bir dahi olsa benim de görüşlerimin değiştiği olur. Hatta bazen bir silindi mi o ilk bilgi yeni doğrumu bulana kadar birçok kez değişir. Bunun son örneği de “aşk”.

Yara döngüsü

Yaralar kabuk bağlar, sertleşir, dökülür ve iyileşir. Peki, ya içerimizdeki yaralar. Onlarda aynı döngüye tabiler mi? Göğsümde bir yara var! Uzunca bir süredir kanıyordu ve kanadıkça acıtıyordu. Son dönemde o yara kabuk bağladı. Sertleşti! Ama dökülmedi. Sem sert, kemik gibi olduğu yerde duruyor. Dokunduğumda hissedilebilecek gibi artık. Oturduğumda, uzandığımda veya yürüdüğümde ben buradayım diyor sürekli. Varlığını hissettikçe unutması daha da zor bir hal alıyor. Bir cerraha başvursam acaba alır mı o sertliği göğsümden? Peki, aldığında iyileşir mi o yara yoksa kanamaya devam mı eder usulca?

The Fratellis - Whistle for the Choir

Well, it's a big, big city and it's always the same Can never be too pretty, tell me your name Is it out of line if I was to be bold And say, "Would you be mine"? Because I may be a beggar and you maybe the queen I know I maybe on a downer I'm still ready to dream Though it's 3 o'clock The time is just the time it takes for you to talk So if you're lonely why'd you say you're not lonely Oh, you're a silly girl, I know I hurt you so It's just like you to come and go And know me, no, you don't even know me You're so sweet to try, oh my, you caught my eye A girl like you's just irresistible Well, it's a big, big city and the lights are all out But it's as much as I can do, you know I'll figure you out And I must confess My heart's in broken pieces and my head's a mess And it's 4 in the morning, and I'm walking along Beside the ghost of every drinker here who's ever done

Eşek Arılarının Kovanını Tekmeleyen Kız (The Girl Who Kicked the Hornets’ Nest)

Milenyum (Millennium) serisinin son kitabını da bitirdim. Diğer kitaplar hakkında değerlendirme yaparken geniş bir şekilde özetini ve canım ülkeme olan benzerliklerini de yazacağımı söylemiştim. Şöyle ki; İlk kitap olan Ejderha Dövmeli Kız (The Girl with the Dragon Tattoo) ’ı yazarken, yazar Stieg Larsson konuyu buraya bağlamayı düşünmüş müydü, bilmiyorum. Ancak konu, çok yakından tanıdığımız bir derin devlet hikâyesine dönüşüyor. İkinci kitap olan Ateşle Oynayan Kız (The Girl Who Play with Fire) 'ın tam anlamıyla bir sonu olmadığını ve üçüncü kitabın konuyu doğrudan devam ettirdiğini söylemiştim daha önce.

İntiharın genel provası*

Bir dolu insan toplanmış seyrediyor. Uç bir örnek çıkıp bağırmıyor, “hadi atlasana” diye, son zamanların aksine. Ama yine de seyrediyor kalabalık. Belki de merak ediyor sonucu. Atlarsa ne olur yorumları havalarda uçuşuyor belki de. Kimi bu kadar yakından şahit olmasına şaşırıyor böyle bir şeye. Polis, bir yandan etraftaki kalabalık bir yandan trafikle uğraşıyor. İtfaiye, ön hazırlıklarını yapmış, daha iyisini yapmak için çırpınıyor. Cankurtaran, “olay” yerinde çoktan... Olay? Olay, çatıda bir adam olması! Olay, kalabalığın orada olması! İtfaiye, polis ve cankurtaranın aynı anda aynı yerde olması! Olay, bir intiharın genel provası! Olay, çatıda bir adam olması..! Çatıdaki adam son bir bakış atıyor etrafına ve bırakıyor kendini boşluğa. Yok, hayır atlıyor aslında. Bırakmıyor kendini. Uzmanlar bunu analiz ettiklerinde böyle mi algılarlar acaba? Bir kararlılık göstergesi! Ya da açılan brandaya doğru bilinçli/bilinçsiz bir yöneliş mi? Olay, çatıdaki bir adam ve bir int

Modern Yanılgı

Sevmiyorum bu modern zamanları Telefonların biz olmayan yanlarını Ben, "Bu akşam ölürüm kimse tutamaz" diyorum, Demek istiyorum. Karşımdaki okuyor; "Bu aksam olurum..." Sevmiyorum bu modern zamanları

Atesle Oynayan Kiz (The Girl Who Play with Fire)

Stieg Larsson’un Milenyum("Millenium") serisini okumaya devam ediyorum. İlk kitabı bitirdiğimde diğerlerini ara vererek okurum diye düşünmüştüm ki öylede yaptım. Araya birçok kitap girince ikinci kitap daha yeni bitti. Ancak üçüncüyü ara vermeden okumak elzem oldu. Bir ön uyarıda bulunayım; eğer ikinci kitaba başlamadıysanız ve Türkçesinden okumayı düşünüyorsanız üçüncü kitabın çevirisi çıkmadan başlamayın. Zira sonra çok canınız sıkılabilir beklerken.

Toyota Pazarlama Ve Satış Anonim Şirketi

Türkiye’nin en kötü müşteri memnuniyetine sahip firma: Toyota. Onlarca telefon görüşmesi, sayısız yazılı başvuruma rağmen, haksız olduğumu düşündüklerini söylemek için dahi tarafıma dönmemiş bir firmadan bahsediyorum. Japonya ve Avrupa bölgesine dahi şikâyetlerimi ilettim. Ancak Türkiye’de farklı bir firma olduğunu ve tüm şikâyetlerle ilgilenmesi gerekenlerin onların olduğunu öğrendim. (Satışı başka firma, üretimi başka firma yapıyormuş Türkiye’de) Onları kime şikâyet edeceğimi sorduğumdaysa hiçbir cevap alamadım. Bu Toyota'nın dışarıda da berbat bir müşteri memnuniyeti anlayışı olduğunu gösteriyor. Eğer Türkiye’de araç almayı düşünüyorsanız listenizden Toyota’yı hemen silin. Firmaların kalitesi sorunlu zamanlarda ortaya çıkar. Sorununuz yokken tüm firmaların müşteri memnuniyeti üst sınıftır. SAKIN Toyota  ALMAYIN! Toyota Pazarlama Ve Satış Anonim Şirketi’ndeki herkes çok acil müşteri memnuniyeti eğitiminden geçmeliler. İçyapılarını sorgulamalılar. *Internette arayanlar bulsun

Gündoğdu, Rize'de aslında ne oldu?

26 Ağustos günü Gündoğdu’da bir felaket senaryosu gerçek oldu. Yörenin en yaşlı insanı bile buna benzer bir şey hatırlamıyordu; bir tek ona da babasının anlattığı benzer bir olay vardı. Tam bir asır önce… 26 Ağustos günü Rize’de metrekareye 166 kilogramdan fazla yağmur düştü. Ancak bu ölçümler Gündoğdu’da ki yağışı değerlendirmek için doğru bir istatistik sunamaz. Orada olanlar 2 metre ötesini göremeyecek kadar yoğun ve kuvvetli bir yağış olduğunu söylüyorlar. Hatta hayatta ki hiç kimse böyle bir yağışı hatırlamıyor. Tabii bu normal bir yağmursa! Aşağıda neden böyle söylediğimi de anlatacağım. Rize’ye gitmeden önce ben de çay ekimi ve arazi yapısının bu felakete yol açtığını düşünmüştüm. Evet, bunun da etkisi var mutlaka. Tarım politikaları, yöre halkının cahilliği, ağaçsızlaşan araziler bunların hepsi bu felakette etken. Ancak bu kadar da basit değil. Bu felakette Gündoğdu deresi taşarak 130’dan fazla aracı önüne katıp sürükledi ve hepsini kullanılamaz hale getirdi. Bizim evimizin ö

Dönüş

Bu senenin başından beri Rize'ye gitmek için planlar yapıyordum. Orada neler yapacağım, nasıl kafamı dinleyeceğim, her şeyi planlamıştım. Ama malum evdeki hesap çoğu zaman çarşıya uymuyor. Hele ki benim hesaplarım... Tatil yerine yardım için gitmiş oldum bu sene. Gerçi iyi oldu, ailemin yanında olmam. Oralarda olmam... Uzun uzun anlatacaklarım var; Rize'ye, yaptığı son şeyden sonra babama, Türkiye'nin en kötü müşteri memnuniyeti olan firmaya, fiyatın kaliteyi getirmediğinin kanıtına dair yazacaklarım olacak.  Hayat ve ölümün yanında daha kötülerinin de olduğuna dair de söyleyeceklerim var. Neden bu haldeyiz sorusuna cevaplarım da var. Ama son sözüm hala geçerli o yüzden hiç girmeyeceğim o konulara. Gittim. Gördüm. Geldim. Bir kez daha... Büyük depremden sonra bölgede dolaşırken hissetiklerimle aynı şeyleri hissederek.

151° den 182° ye

Son birkaç senedir Ramazan aylarını ya tamamen ya da büyük bir çoğunluğunu yalnız geçiriyorum. Bunun da etkisi vardır mutlaka ama artık İstanbul’daki oruç zamanları eski tadı vermiyor. Etrafta Ramazan ayının geldiğine dair neredeyse hiçbir ibare yok. (Ramazan eğlencesi denilen şeye sonuna kadar karşıyım. Ramazan ayı eğlence ayı değil, fakir ve fukaranın halinden anlamak ve Allah’a yakınlaşmak demektir.) Bu sene iftar çadırları da kurulmayınca ortam iyice bozuldu. Neyse benim esas olayım bu değil. Olay şu ki gidiyorum. En azından kalan kısmında eskisi gibi vakitler geçirebileceğim ve bayramda da ailemin yanında olacağım. Hem yakınlardan sesler hem de manzaralar için… Gidiyorum yüzümü 151° den 182° ye çevirmeye… Haydi, kalın sağlıcakla… Dün yukarıdakilerdi aklımdan, kalbimden geçenler. Şimdiyse geçen sene sıkıldım dediğimden on kat daha kötü durumdayım. Memleketimde can kayıplarıda olan, bilinen en kötü doğal afeti var ve ben yarın oraya gidiyorum. Tek tesellim aliemin mahsur kalm

Bakış açısı

Kanatlara ihtiyacı yok her uçmak isteyenin Gökdelenlerin çatıları var, çıkılması zor Kanatlara ihtiyacı yok her uçmak isteyenin Asma köprüler var, çılgın denizlerin üstünde Kanatlara ihtiyacı yok her uçmak isteyenin Ölüm var be gözüm, ölüm bile var Kanatlara ihtiyacı yok her uçmak isteyenin Aşk var be gözüm, sonunda aşk var Ne yüksek gökdelenlere ne de asma köprülere ihtiyacı yok Her ölmek isteyenin, aşk var be gözüm sonunda aşk var

Siz bilirsiniz manifestosu

Şu son dönemde burada çok fazla siyasi içerikli yazı yer aldı. Çevremde de çok fazla tartıştım. Sürekli olarak bir şeyler anlatmaya çalıştım. Kendi bakış açımı anlatmak ve bir de buradan bakın demek için çok çaba sarf ettim. Ama sonunda anladım ki bu yaptıklarımın günlük yaşamın hoşça vakit geçirilen zaman dilimleri olmaktan öteye anlamı yok! Ben de vazgeçtim. Bu da buraya yazacağım son siyaset ve ülke gündemi içerikli yazı olacak. Sırf ben demiştim ya da siz demiştiniz diyebilmek için yazıyorum bunları. Çokça Ak Parti hükümetinin politikalarını savunurken buldum kendimi. Açılım politikası dışında yapılanlardan neredeyse hiçbirine karşı çıkmadım. Hatta açılım politikasında da sadece yönteme karşı çıktım. Aşağıda bazılarını ve görüşlerimi son kez özetlemeye çalışacağım. • Evet, bana göre bu ülkenin günümüzde bir Kürt sorunu yoktur, terör sorunu vardır. Ancak bazıları bu sorunun olduğunu inatla söylüyorsa ve geçmişte gerçekten böyle bir sorun varsa; bu, çözümlendi şeklinde rafa kaldırı

Zamanı eğip, bükmek

Zaman, fiziki boyutların sanal olan dördüncüsü, elle tutulamayan. Zaman, içinde olayların ardı ardına gerçekleştiği boyut… Bilim adamlarına göre, aynen ışığın bükülebilmesi gibi zaman da eğrilip, bükülebilir ve eğer doğru koşullar gerçekleşirse yani yeterli hız yakalanırsa önce geleceğe ve daha sonra da geçmişe sıçramak mümkün olabilir. Bunu zaman yolculuğu gibi basit kavramlarla karıştırmayın. Bu şu “an” ın da içinde olduğu bir kavram. Öyleyse ne demek bu? Bu soruya cevap verebileceğimi pek sanmıyorum, haddime de değil zaten. Ama bu soru etrafında dolaşıldığında dahi çok farklı yerlere çıkan kapılar bulabiliyor insan. Çok sevdiğim bir çizgi dizide bir keşiş (“Avatar”) hava, su, toprak ve ateşi bükebiliyordu. Tüm dünyayı kurtaracak kişi olan keşişin bile zaman üzerinde böyle bir gücü yoktu. Sonra “Matrix” ve “Neo” var. Ancak o da olaylara hükmeder gibiydi, zamana değil ya da ben öyle algılamıştım. “Aslında bir kaşık yoktu!” ve “Kırmızılı kadın da bir ajandı.” değil mi? Ya “Hiro” iç

Beyhude

Be hey beyhude nefsim Hep ait olacak bir kapı aradın. Gece oldu havada, Gün oldu karada baktın. Be hey beyhude nefsim Başkalarının kapısına kul olmak istedin. Kurtuluşun yolu ayrı, Varacağın yer ayrı gezdin. Be hey beyhude nefsim Aidiyetini sunacak bir us aradın durdun. Us'lu üstatlar geldi, Us'lar üstatlarla gitti. Be hey beyhude nefsim Bir gün kapıda kul, Öteki gün köpek oldun. Oldun da unuttun. Be hey beyhude nefsim Aidiyeti sunulacak olanı unuttun Bidate daldın. O'na aracılar aradın. Be hey beyhude nefsim Her hayrın başı değil mi adı? Değil mi ki O, Ekber? Düştün, sarılacak kimi ararsın? Be hey beyhude nefsim Aradığın aidiyet, kurtuluş işte tam burada. Ne havada ne de karada Yakın, doğru baktığında senden de sana.

Bunlar "Elit" değil..! Vatansever..!

... Kendisi dahi kabul etse, ben bu konuşmayı yaptım, bu seminerde böyle bir senaryo konuşuldu dese eski bir komutan, masumiyet karinesi gereği suçsuz ve vatanına şerefle hizmet etmiş bir subay olurmuş. O yüzden suçlu olamazmış. Güney sahillerinde bir yerlerini yayarak otururken kalp krizi riski olmayan çok değerli eski komutanımız, tutuklamayı duyar duymaz bir anda yüksek kalp krizi riski ile hastaneye yatsa da bunda hiçbir sorun görülmezmiş. Kimse de çıkıp “lan” arkadaş sen o sıcakta ne yapıyordun diye sormazmış. ... Git kebabına devam et sen yine. Şerefin yüzünden hiç eksik olmasın. Benim OKS, ÖSS, KPSS'yi kaçıran gencim/vatandaşım raporla hayatını kurtaramazken. Sen yat yumurtalarının üstüne kebap yap, başında da doktor/hemşire beklesin. Şeref ve haysiyetini sergilemeye devam et… Hipokratmış, doktormuş, yeminmiş, yüksek kalp krizi riskiymiş, karar bozulmasıymış, iyeleşmiş, miş, miş, şerefsizmiş... Sonra seni bulup deliğe tıkamayan adalet bu yazdıklarımdan sonra beni bulsun.

Neden?

Hadi şimdi başlayın yine küfür etmeye Türk Hükümetine, İHH'ya, Hamas'a. Sırf ezilenin yanında olmak gerektiğini düşündüğüm için bana ve benim gibi düşünenlere... Vatan sevgisinin sövgüden geçtiğini sananlar, başlayın yeniden saldırmaya. Ama bir tek soruma cevap verin: Halit büyüdüğünde, babası yanında değilse, yaptığı herhangi bir eylemden sorumlu tutulabilir mi? Doğruya Hamas bir terör örgütü ve İsrail devletine karşı yaptığı eylemlerde terörist eylemler. Halit'in babası neden götürüldü? Bana değil, biri bunu Filistinli Halit'e anlatsın. Ama onun anlayabileceği dille...

Bin Dokuz Yüz Seksen Dört (1984) - George Orwell

Aşağıdakilerin tamamı Bin Dokuz Yüz Seksen Dört (Yazar tarafından verilen orijinal ad Avrupa'daki Son Adam -“The Last Man in Europe”, yayıncı tarafından değiştirilmiştir.) adıyla 1949 yılında yayınlanmış George Orwell’in ünlü romanından sırasıyla alıntıladım. Roman 1947 – 1948 yılları arasında yazılmış. Tarihler çok önemli çünkü yukarıdaki “tek parti” iktidarının icraatlarının anlatıldığı ve birçoğunun Türkiye’ye de uyduğunu düşündüğüm kişiler, uygulamalar ve eylemlerinin doğrudan ve sadece günümüze uyarlanmasını istemiyorum. “Örneğin, ' iyi ’ gibi bir sözcük varken, ' kötü ' sözcüğüne neden gereksinimimiz olsun? ' İyi değil ' işimizi daha iyi görür. Ya da örneğin, 'iyi'den daha kuvvetli bir sözcüğü ele alalım; harika, olağanüstü ve benzerleri gibi, bir sürü saçma sapan sözcüğe ne gerek var, 'artı iyi' aynı anlamı verir ya da 'çift artı iyi', daha kuvvetli bir sözcük istiyorsak eğer.”

Vatansever mi? Vatan haini mi?

Üst not: Bunu yayınlamakta oldukça tereddüt ettim. Sonra şu el bombaları olayı da patlak verince hiç şüphem kalmadı artık (Bu yazı ‎27 ‎Temmuz ‎2010 ‎Salı günü yazıldı.) Üst not II: Birinci üst notu yazmıştım ki yazıyı yayınlayamadan bir de Gediktepe baskınının emniyet tarafından günler öncesinden bildirildiği istihbaratı dönmeye başladı haberlerde. Ülkede erkler ayrılığı, hukukun üstünlüğü, adaletin tarafsızlığı ve bilumum doğru dürüst uygulama varmış. Asker demokrasi yanlısıymış, şu anki komuta zinhar planlamak/hazırlık yapmak, darbeyi aklının ucundan bile geçirmezmiş. Zaten bu ülkede ne darbe ne de darbe girişimi olmuş. Terörle mücadele denen ucubede, ne sivil ne asker kimse ihanet etmemiş. Ne asker, görüp teröristi görmemezlik/vurmamazlık edermiş ne de sivil otorite bunların kamplarına gidip ellerini sıkmazmış, karanfil uzatmaz, onlara eğitim falan vermezmiş. Bir ordu terörist sınırımızdan geçip uçak savarlarla birlik basıp onlarca cana kıyarken çoban sanılmaz, kekik toplayan

Fısıltı

Gürültüler içinde yorgunum Sessizlik arıyorum kendime Dinginlikte duymaya çalışıyorum Bir fısıltı kulaklarımda Senin adın mı o şarkıdaki Yoksa sesin mi beni çağıran Sessiz bir yere ihtiyacım var Bir fısıltı kulaklarımda Kendimi dinlemeliyim biraz İç sesimi de duymalıyım Seni çağıran biri var içimde Bir fısıltı kulaklarımda Çığlık çığlığa bağırıyor adını Sessiz sedasız karanlıklara Senin şarkını mırıldanıyor Bir fısıltı kulaklarımda Haykırıyor sessizce gecelere Çığlıklar atıyor karabasanlara Seni çağırıyor gecelerime Bir fısıltı kulaklarımda Gündüzleri de uyuyor olmalıyım Hep bir ses kafamın içinde Ne yöne dönsem orada işte diyen Bir fısıltı kulaklarımda

Frenk üzümü

Geçen sene Ekim gibi Rize’den dönerken getirdim yanımda. Tam 1200 km toprağını dahi dökmeden arabanın en güvenli yerine yerleştirip getirdim, görüşümü engellemesine aldırmadan. Buraya ilk getirdiğimde tek yaprak dahi yoktu üzerinde. Ben pek anlamadığım için babam sağ olsun saksını değişti, yeni toprak ilave etti, gübresini ayarladı, budadı. Epeyce ilgilendi yani kısacası. Onlar gittiğinden beri de ben ilgileniyordum. Bir iki kez dışında sulamama bile gerek kalmadı, yağmurlar sağ olsun. Hemen ki bir sene bekledikten sonra ilk salkımlarını vermişti bir ay kadar önce. Ancak İstanbul’da ve balkonda böyle bir meyve yetiştirmek hiç kolay olmuyormuş onu anladım. Nerdeyse hafif belirginleşen her taneyi kumrular ve serçeler afiyetle yediler (Keşke onlar da benim kadar sabırlı olsaydılar. Yine yeseydiler ama olgunlaşmasını bekleseydiler.) Geçen haftaki aşırı sağanaklar nedeniyle balkonun kenarından sızıntı olmuş alt komşuya. O da balkonun üstünü kapatmış. Tabii ben de “Keşke saksıyı içeri alsa

Mojitea (Romsuz Mojito)

Son haftalardaki favori mekânım oldu Cevahir’deki Schiller. Servis elamanları güler yüzle ve hizmette kusur yok. Gerçi konu bu değil. Konu orada tanıştığım bir içecek; “Mojitea”. “Mojitea”, aslında romsuz bir “mojito” (mohito). İçinde; soda, lime * , yeşil nane ve esmer şeker var (Bence şekersiz ya da az şekerli çok daha güzel oluyor.) Hazırlamak da oldukça basit; havan gibi bir şeyde esmer şeker ile birlikte nane ve lime biraz ezilir, tatlarının birbirine karışması için. Daha sonra bardağın dibine yerleştirip bunları soda ve buz ile servis edilir. (Tekrardan hatırlatma; İçine rom konulursa “mojito” olur.) Kişisel tercih olarak bardağın içine bir dilim yeşil elma da hoş olur. Ayrıca hoş gözükmesi içinde, bardağın kenarına bir dilim lime ve bir iki yaprak nane de hoş olur. Afiyet olsun… Efendim, Cevahir’deki Schiller güzel vakit geçirip, arkadaşlarla muhabbet ederken birşeyler yiyip, kaliteli ve çeşitli içecekler tüketilebilecek güzel bir yer. Tavsiye edilir… Ayrıca “mojitea”, bu sıca

Ejderha Dövmeli Kız (The Girl with the Dragon Tattoo)

İsveçli yazar Stieg Larsson ’un çok ilgi görmüş üçlemesinin ilk kitabı, " Ejderha Dövmeli Kız " . Orijinal dilinde adı “Kadınlardan nefret eden adam” (“Män som hatar kvinnor” -"Men who hate women”-) olan kitap İngilizceye “ The Girl with the Dragon Tattoo ” olarak çevrilmiş ve oradan da bize bu isimle gelmiş. Stieg Larsson’ın ilk adı aslında Stig. Yirmili yaşlarındayken aynı zamanda arkadaşı ve ondan önce şöhrete kavuşmuş olacak olan diğer Stig Larsson ile karıştırılmamak için isim değişikliği yapmaya karar veriyorlar. Bunun için de aralarında yazı tura attıklarında üçlemenin yazarı olan Stig ismini değiştirerek Stieg ismini alıyor. (İki isminde okunuşu aynı.) Gerçekten bu kadar ünlü olabileceğini düşünmüş müydü bilmiyorum. Ama öngörülü bir hareket olduğu kesin. Stieg Larsson, üçlemesini tamamladıktan hemen sonra kalp krizi geçirerek hayatını kaybediyor. (2008)

Ben bir "lümpenim"!

İtiraf ediyorum; ben bir lümpenim. Neden mi? Ünlü, herşeyi bilen şovmenimiz, bir kaç hafta önce, "Survivor" izleyen herkesi lümpen ilan etmişti de ondan.  Bu akşam Hakan'ın kolunu kanadını kırdılar. Oradaki kumpaslar, ayak oyunları akıl almaz boyutta ya... Hani para için hepsinin yapmayacağı şey yok ya... Bu aksam ben Hakan'ın yerinde olsam Gizem'i yazan herkese tutar okkalı bir küfür eder, sevgilimin elinden tutar evime dönerdim. Ama ne ben o adadayım ne de Hakan, ben.  Bu arada hani Acun Ilıcalı lümpen ya ve hani onu izleyen ben de lümpenim ya... O büyük şovmenimizin programında Türk televizyonlarındaki en seviyesiz adam konuktu ve onun yeni programının tanıtımını yapıyordu aynı saatlerde. O ne bilmiyorum ama eğer ben lümpen olarak ondan farklı bir sınıftan olacaksam bunu seve seve kabul ederim.  Evet, ben bir lümpenim. 

Kayip Sembol ("The Lost Symbol")

Bazen gözümüzün önünde olanı göremeyiz. Basit işleri zorlaştırırız hep. Konu bilişsel aydınlanma olduğunda da önümüze yüce gurular, hocalar, hacılar çıkıp durur. Basit bir şekilde okuyup anlayacağınız konu, bu kendini “beğenmişlerin” elinde içinden çıkılamaz bir durum yaratır. Burnumuzun dibindeki basit gerçekten bihaber derin araştırmalara dalıp, çıkamayız. Bu evrenin en basit olması gereken yasasında da böyledir, yüce yaratıcıyı ararken de aynıdır. Bazen kendimiz bazen de başkaları tarafından ketler vurulur düşünce ve görüşlerimize. Ben hep insanın doğası gereği kötü olamayacağını savunurum. Ama insan iyi bir öğrencidir. Hele ki söz konusu doğasını bozmak ve kötüye ulaşmaksa… Yine de ben “Su, yolunu bulur” kavramına inanıyorum.

Ben ve "biz"

Ben ve biz, iki zamir… Birinci tekil ve birinci çoğul şahıs zamiri… Uzun zamandır ne yapıyorsam “biz” için yapıyorum. Bir iş varsa eğer yapılacak ve benden başka biri bunu yapabiliyorsa bunu, ona bırakıyorum. Yok, eğer kimse yoksa ben yapıyor ve “biz” olarak imliyor ve o şekilde yoluma devam ediyorum. Özel ilişkilerimde de aynı yolu izlemeye çalışıyorum. Bencil, ben merkezli istekler yerine “biz” zamirinden hareket eden ve sonuçta ortaya herkesin hoşlanacağı sonuçlar çıkartacak şekilde hareket etmeye çalışıyorum. (Kişisel olarak yapmam gereken hiçbir şeyi hiçbir zaman başkalarına yaptırmadım bugüne kadar. Bundan sonra da yaptıracağımı sanmıyorum. O yüzden bunu benim yapmam gerekenlerle karıştırmamanızı rica ediyorum.) Bunları yaparken de “biz” zamirinin dışında kalan herkese bunu “biz” kavramı içinde sunmaya çalışıyorum. Bu bazen bir adım geride kalıp izlemek anlamına geliyor, bazense ufak bir geri destekle işlerin benim dâhil olmadığım halde yürümesi anlamına geliyor. Kesinlikle bun

Serkan ve Figen evlendi.

Dostum, arkadaşım ve ortağım Serkan AKCAN bugün evlendi. Figen ve Serkan, ikinizide zamansız ve kısıtsız mutluluklar diliyorum. Bugünü özetleyecek uzun uzun cümleler yazamayacağım. Yüreklerindeki tüm iyi dileklerin gerçekleşmesini diliyorum sadece. Birbirinize sevginiz, saygınız ve mutluluğunuz hiç eksik olmasın.

Duruş

Geçen hafta başından beri etrafımdaki insanlar beni şaşırtmaya devam ediyor. Sadece etrafımdakilerde değil güvendiğim insanlardan da akıl almaz sözler duyuyorum. İsrail denen terörist devletin son yaptıklarından sonra insanlar haklı olarak tepki verdiler. Tepki verdiler vermesine ama hep sonuna bir “ama” iliştirerek ya da akıl almaz öneriler ortaya atarak. Biri, “Bu yapılan akıl almaz, terörist devletten izin almak gerekirdi. Ben benim yardım kuruluşum böyle bir taleple geldiğinde hep aynı şeyi salık veriyorum.” diyiverdi.(Burada “Söz gümüşse sükût altındır.” Deyişi geliyor aklıma. Söylenme amacı iyi dahi olsa sonuçları berbat bence.) Bir başkası, “Hadi topyekûn savaşalım, intikamımızı alalım.” diye savaş çığlıkları atıyordu. Bu ikisi de aklına ve mantığına, zekâsına güvendiğim insanlardı. Bu konuda artık ikisine de olan saygımı yitirmiş bulunuyorum. Ülkemin başbakanıysa ondan bu sefer beklediğim şeyleri yapıyor. (Her zaman ki gibi yapmaması gerektiğini düşündüğüm bir ton şey de yapıy

İnanmamak!

Türk basını bende bir inanmama sendromu başlattı. Bu yüzden yurtdışı kaynaklı olarak yayınladıkları haberler gerçekten o gazetelerde ya da televizyonlarda yayınlandı mı, yayınlandıysa da içeriği gerçekten doğru aktarıldı mı diye kontrol etme ihtiyacı duyuyorum. Bu yüzden gidip orijinal dillerinden okumaya çalışıyorum. Maalesef bunu yapmamın haklı olduğunu gösteren çok fazla örnek gördüm. Yine bugün Hürriyet ve Radikal ’de gördüğüm bir haber üstüne “ The Wall Street Journal ” gazetesinin sayfasını kontrol ettim. Dürüstçe söyleyeyim ki yalan ya da çarpıtılmış haber olmasını umduğum şey gerçek çıktı. (Hala yazarın söylemleri çarpıtmış olmasını diliyorum, önyargı ve sempatimden dolayı.) Haber ne mi? M. Fettulah Gülen tarafından WSJ’a verilen mülakatta İHH’nın yardım filosunun İsrail’den izin alması gerektiği ve almadığı için hatalı olabileceği gibi bir kavram vardı. Okuduğumda, İngilizce yani orijinal dilinde de bu böyleydi. Yine bir açık kapı bırakarak söylüyorum. Eğer bunu söylediyse

Kınama

Ne "Allah belalarını versin!" diye bela okuyacağım. Ne de Kur'an'dan, İncil'den ya da Tevrat'dan ayetler alıp dersler çıkartacağım. Ne de bunun bir de öteki tarafı var diyeceğim. İnsan canına kast eden İsrail, 20'li yaşlarındaki ana kuzularına kast etmiş cani şerefsizler hepinizden bu dünya üzerinde intikamı, yarın değil şimdi, sorulacaktır. Kana kan dişe diştir bunun adı. Ne sakin olun telkinlerine açığım ne de insan insanı öldürür mü tarafındayım. Artık yeter..! "BİRİ" HADDİNİ AŞANLARIN HADDİNİ BİLDİRMELİ ARTIK!

Eurovision - Oslo 2010

Bu tatlı kız kazandı dünkü yarışmayı. İlk çıktığında bu kız kazanır demiş ve oyumu ondan yana kullanmıştım. Bu güzellik, sevimlilik, sempatiklik ve güzel sese şarkıda eklenince hakketti. Lena ve “Satellite” şüphesiz dün gecenin en iyi şarkısıydı. Bu da bir kez daha gösterdi ki tüm oylama saçmalığına, komşuların birbirini oylamasına ve siyasi müdahalelere rağmen hak eden kazanabiliyor. Bu çırpı bacaklı güzel kız kesinlikle hak etti bu birinciliği. (Bu arada Lena'nın sonuç karşısındaki inanamaz tavrına TRT yorumu müthişti; "Sanki Fenerbahçe sendromu yaşıyor gibi" :) ) Tabii bu arada Manga'nın hakkını da yemeyelim. Dün gece Lena ve "Satellite" olmasaydı Manga ve "We could be the same" kesinlikle birinciydi. Yani ikinciliği sonuna kadar hak ettiler. Not: Sabah sırf "Eurovision" seyredeceğim diye sınava sarhoş gibi gittim. :)

Son Mektup* - 27 Mayıs'ın ardından

" Sizlere dargın değilim. Sizin ve diğer zevatın iplerinin hangi efendiler tarafından idare edildiğini biliyorum . Onlara da dargın değilim. Kellemi onlara götürdüğünüzde deyiniz ki, Adnan Menderes hürriyet uğruna koyduğu başını 17 sene evvel almadığınız için sizlere müteşekkirdir. İdam edilmek için ortada hiçbir sebep yok. Ölüme kadar metanetle gittiğimi, silahların gölgesinde yaşayan kahraman efendilerinize acaba söyleyebilecek misiniz?   Şunu da söyleyeyim ki, milletçe kazanılacak hürriyet mücadelesinde sizi ve efendinizi yine de 1950’de olduğu gibi kurtarabilirdim. Dirimden korkmayacaktınız. Ama şimdi milletle el ele vererek Adnan Menderes ’in ölüsü ebediyete kadar sizi takip edecek ve bir gün sizi silip süpürecektir. Ama buna rağmen duam (bu kelimenin üzeri çizilip merhametim yapılmıştır) sizlerle beraberdir. " *Adnan Menderes tarafından idamından önce yazılan son mektupdur.

“Lost” - altı sezonun özeti!

Evet, 6 -Yazıyla ALTI- senedir insanları peşinden sürükleyen dizi geçen gün bitti. Son bölümüne kadar insanlar “Lost” dizisindeki olayların “Neden?”, “Nasıl?” ve “Kim kimdir?” gibi onlarca hatta yüzlerce sorunun cevabını beklediler. Hatta herkes kendine göre yorumlar ortaya koydu. “Lost” ile ilgili siteler açıldı, sözlüklerde tartışma konuları en çok içerik girilen ve okunanlar arasında yer aldı. Peki, sonra ne oldu? “Lost” denilen şu dizinin sonunda ne oldu? (Yanlış anlaşılmayı engelleme notu: 3. Sezonundan başlayarak yani ilk üç sezonu seri şekilde izleyip, son 3 senedir ben de takip edenlerdenim. O yüzden izleyenlere laf çakmaya çalışmıyorum.) “Lost” dizisin ne olduğunu söyleyeyim hemen. İrfan’ın dediği gibi “ ’Lost’ diziyi izlerken kaybettiğin zamandır. ” Dizinin sonunu da söyleyeyim de bari tam olsun. Bir şekilde dizi kahramanlarının hepsi ölü veya ölüyor ve son sezonda normal dünya/zaman diye düşündüklerimizin hiçbiri gerçek değil. Bir de adanın bir tıpası var -hani şu küvetler