Birçok şeye susuyorum uzun zamandır. Birinin yaptıklarına, birinin söylediklerine, bir diğerinin varlığına... Görmüyor, duymuyor ya da bilmiyorum. Şimdi görmediklerimi yarın hatırlayacak değilim. Şimdi duymadıklarımı yarın konuşacak değilim. Şimdi bilmediklerimi yarın öğrenecek değilim. Ama birşey var ki mutlaka görmeli, duymalı, bilmeli; öküz ölürse ortaklık bozulur! Yapılanlar umursanmaz, söylenenler unutulur. Görülmemiş şey hatırlanmaz. Daha önce dinlemediğin bir şarkının melodisi de olmaz hatırası da. Bilmediğim bir konuda konuşacak kadar ahmak da değilim. Ama... Ben gerçekten dışarıdan göründüğüm kadar saf, salak ya da aptal mıyım? Eğer öyleyse sorun yok! Ama yok değilse beni tutan tek şey "öküz". Bu böyle bilinmeli...
Etrafımdaki duvar beni içeriye değil, diğerlerini dışarıya hapsediyor!