Ana içeriğe atla

Kayıtlar

Ekim, 2013 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Teklif

Dostum, Bilen bilir Fatih’te Sanki Yedim adında bir cami vardır. Hikâyesi rivayetlerden oluşmakla birlikte vermek istediği mesaj gayet güzeldir. Rivayetlere göre caminin banisi canı ne çekerse çeksin yediğini varsayıp bedelini bir kenara biriktirmiş ve en sonunda da biriktirdikleri ile bu camiyi bina etmiş. Hikâye gerçek veya değil günümüz insanına çok güçlü ve ince bir mesaj verdiği kesin. Ben öyle konuşarak şunu şöyle, bunu böyle yapın diyen ama kendi hayatına söylediklerini uygulamayanlardan pek hazzetmem. Bu köşe yazarlarının işi!.. Yapmayacağım şeyi söylememeye, söylediğim şeyleri de yapmaya çalışırım. Örneğin, ramazanlarda dışarıda iftar açmayı pek sevmem. Uyanık işletmecilerin üç kuruşluk menüyü beş liraya satıyor olmaları ayrı bir rahatsızlık sebebiyken, iki kişi oturduğunuz bir iftar sofrasından kalanlarla Afrika’da bir ailenin günlerce karnını doyurabileceğini bilmek, duyduğum rahatsızlığın temelini oluşturur. Mecbur kalıp katıldığım iftarların tutarını -belki de çok doğ

Acil Kan İhtiyacı (!)

1996 yılı yazıydı. Birçok kere yakından inceleme fırsatı bulduğum hastane ortamını ilk defa gerçekten yaşıyordum. Kötü zamanlardı. Daha çok gençtim ve bir hastanede olmanın en kötü tarafı hasta olman değil, elinden bir şey gelmeyen bir hasta yakını olmandı. Oradan oraya çaresizce koşturmak ne demekmiş o zamanlarda öğrenmiştim. İnsanlar çok çabuk unutur! Unutmak Allah'ın biz insanlara verdiği en önemli nimetlerdendir! Yoksa değil mi? Ben unutmadım/unutamadım o günlerdeki ne Okmeydanı SSK'yı ne Cerrahpaşa'yı ne de Samatya'yı! Hele Samatya'nın içinde ilaç veznesindeki şuursuz ve de vicdansız adamı da hiç unutmadım. Hala öfke doluyum! Çapa Kan Merkezinde az dil dökmedim, az yeminler etmedim! Benim damarımdan çıkan kanı bana vermeyen yetkililerle az boğuşmadım. Bu zamanlarla o zamanları kıyaslayınca şükretmemek ahlaksızlık olur. Nerede o zamanın nursuz, vicdansız mahlukları nerede bugünün güler yüzle sizi karşılayanları... Hala problemler var! Hala yanlışlar ve eskinin

Rüya

Dostum, Önceki gece bir rüya gördüm. Rüyamda bir caminin avlusunda cenaze namazına yetişmek için koşturuyordum. Cemaat de geç kalmış olacak ki tekbir ile birlikte herkes dağınık bir şekilde namaza durdu. Ben de biraz ilerleyerek aynını yaptım ve Sübhaneke'yi okudum. Sonrasında da uyandım namazı tamamlayamadan. Çok fazla rüya görmeyen ya da gördüklerini hatırlamayan benim için bunca detay şaşırtıcı... Sabahında dedemden kalma tabir kitabına baktım; cenaze ve cemaat yorumu gerçekten ilginçti! Ya sen dostum, sen ne dersin?

Sehir Tiyatrolarinda 2013 Perdesi

Ne çabuk değişiyor gündemimiz. Fark ettim ki şu "modern" sosyal medya tantanasını bu nedenle sevmiyorum. Hiçbir şeyin özümsenmesine, derinlemesine tartışılmasına ya da gündemde kalmasına izin vermeyen hayatlar diretiyor bize... Daha üzerinden sadece bir seneye yakın bir zaman geçmiş olan bir siyasetçi - tiyatrocu, "sanatçı" problemimiz vardı. Kimse hatırlıyor mu? Daha tartışmalar çok yeniyken " Tiyatromdan el çekme " demiştim. Peki, ne oldu? Diğer şehirleri bilmem ama öyle görünüyor ki İstanbul'da şehir tiyatrolarında eli olan kalmamış; ne devlet ne belediyeler ne de sanatçılar. Geçen sezonu sadece iki yeni oyunla açmışlardı. Şimdi biraz daha çeşitlenmiş ama yeter mi? Şu "modern" dünyada eskiye dair ne varsa kötüleyerek daha iyi olacağımız yanılgısına düşüyoruz. Yenilikçiliğin eskinin atılması, unutulması olduğunu sanıyoruz. Oysa en kalıcı yenilik ve değişiklikler kökleri en kuvvetli olanlardır . Bunu bir anlayabilsek ne çok şey değişecek

28 Şubattan 8 Marta

Uzun zamandır gözlemlemeye çalıştığım bir konu kadınların günümüz toplumundaki yerleri. "Baba" evlerinde, "koca" evlerinde, okullarda, iş yerlerinde ya da sokaklarda kadınlarımız nerede? Ne kadar hayatın içindeler? Ne kadar varlar? Hayır, bu sefer başörtüsü meselesinden bahsetmeyeceğim ya da konuyu makro düzeyde ele alıp kadınların problemlerinden bahsetmeyeceğim. Bu haftanın Camiler ve Din Görevlileri Haftası olması dolayısıyla "Davet hepimize ailece camiye" sloganıyla kadınları "yeniden" camiye çağıran Diyanet İşlerinin mesajından hareketle bizlerin bu konuya nasıl baktığına dair basit bir tablo çizmeye çalışalım. Bu hükumet döneminde, herkesçe malum olduğu üzere, restorasyon işlerine bir hayli önem veriliyor. Neredeyse tüm tarihi camiler elden geçiriliyor. Yeni camiler yapılıyor. Peki bunlarda kadınlarımız için gerçekten onlara değer verdiğimizi gösterir bir anlayış taşıyor muyuz? Cevap kısa ve öz; hayır! Hatta bazı yerlerde o kadar kötü