Başrol

Çok uzun zaman önce bir teklif geldi: Kendi hayatının başrolünü oynamak isteyip istemediğini soran. “Acılar içinde kıvranmayacaksam, çok sevilip çok seveceksem, mutlu bir yaşantı olacaksa neden olmasın?” diye yanıtladı ve sessizliği sorusuna olumlu bir yanıt olarak aldı.

Rolüne ağlamayla başladığı ilk gün, "ilerideki mutlu anları daha da mutlu göstermek için" diye düşünüp üzerinde durmadı. Sahneler birbirini kovalıyor, set sürekli değişiyordu.

Senaryo bazen aylık, bazen haftalık, günlük ve hatta dakikalık, anlık veriliyordu, çoğunlukla bırakın yardımcı oyuncuları başrolü oynayan kendisi bile sahnenin sonunu kestiremiyordu. Bu yüzden senaryo ilerleyipte, bir yanlışlık olduğunu sezmeye başladığında artık çok geçti. En başta öne sürdüğü koşular gerçekleşmiyordu. Ne çok seviliyordu, ne de gerçekten sevecek birini bulabilmişti. Mutluluksa reklam filmlerinde dişlerini gösteren birkaç kişinin oynadığı bir roldü sadece ve konuşulması bile yasaktı. Aklına yapacak hiçbir şey gelmiyordu. Böylece oynamaya devam etti.

Artık yıllar, aylar, haftalar, günler bile sayılamayacak kadar uzadığında, an denilen en küçük zaman diliminin bile bazen donup kaldığını hissediyordu. Senarist ve yönetmeni biraz zorladığında hemen başı belaya giriyor, ya akıl hastanesinin soğuk taş zemininde ya da sevdiklerinin gözü yaşlı şekilde beklediği bir hastane odasında uyanıyordu. Senaryo kimi zaman o kadar zorluyordu ki; elinde yapacak hiçbir şey kalmıyordu. Senaryonun dışına biraz olsun çıkmaya çalıştığında sahneler sürekli tekrar ediyordu. Yönetmen doğaçlamadan hiç hoşlanmıyordu. Genellikle doğaçlama yapmak istediği sahneler acılarının katmerlendiği anlara denk geliyordu; sevgilisi tokadı basıp suratına gidiyordu birinde, bir diğerinde bir hastane fonu önünde, gözü yaşlı kaldırımda oturuyordu. Yapabilecek hiçbir şeyi yoktu…

Bir gün film içinde film sahnelerinden birinde, bir artistin filmin sonlarına doğru öldüğünü ve onun yerine makyaj hileleriyle bir başkasını oynattıklarını öğrendiğinde, her şey değişti. Durmaksızın rolü bırakma tehditleri savurup duruyordu. Ancak kimsenin ona kulak asmaya niyeti yoktu. Zira onunda hayatı boyunca bu rolden başka yaptığı bir şey olmamıştı. Ama şimdi… Artık son bir hamlesi vardı ve onu oynamaya karar vermişti. Elindeki son koz olan sahnelerden çekilme kozu. Doğaçlamaya izin vermeyen yönetmenin gözleri önünde köprüden geçme sahnesinde birden otobüsün açık kapısından atlayarak korkuluklara tırmandı. Tırmandı ve tırmandığı gibi kendini boşluğa bıraktı.

Rolünün başlangıcının aksine gözlerindeki iki damla göz yaşı ile özgür olarak denize doğru süzüldü. Sonra birden gözleri yukarıda bir şeye takıldı. Sanki… Sanki gökyüzünden ona doğru bir şeyler kayıyordu. Küçük olanları okuyamıyordu. Ama zaten gerek de yoktu, büyük punto ve harflerle yazılmış olan ilk kelime zaten her şeyi açıklıyordu: SON.