12 Ağustos

Buraya not düşülecek kadar önemli bir gün mü bugün? Dürüst olmak gerekirse bilmiyorum! Ancak hayatımdaki önemli günlerden biri olduğu kesin. Evet, bugün 12 Ağustos ve üzgürlüğümü kaybetmemin üstünden tam 365 gün, geri kazanmamın üstündense tam 208 gün geçti...

Geçen sene Temmuz-Ağustos gibi Türkiye'deki gidip gördüğüm-kaldığım illeri sayarak askerliğimin oralardan birine çıkmaması için dua ediyordum. (Bu listede 38 il vardı ve özellikle iki il istemediklerim listesinin başındaydı; 1. Kütahya, 2. Ankara.) İstemediğim illeri sayıyor olmama rağmen İstanbul da beni istemiyordu sanki. Çok sevdiğim bu şehir sanki beni dışlıyordu ve buradan kaçıp gittiğim sürece nereye ve nasıl gittiğimin bir önemi olmadan kurtulacakmışım gibi hissediyordum. Şehirden, iş hayatımdan hemen her şeyden sıkılmış, bunalmıştım. Askerlik bile bir kaçış noktası olarak gözükmeye başlamıştı.

Sonra ne mi oldu? Ankara’da, istemediğim iller listesinin 2. sırasındaki şehirde buldum kendimi. 12 Ağustos günü saat 5'te sivil hayatım giriş kapısının arkasında kalmıştı. Kendimi o kadar hazırlayarak gitmeme rağmen sıcağı kurak, ayazı keskin o pis şehir benim hatırladığımdan da kötüydü. Bunların yanında üniformalı mahkûmlar gibi geçirilmiş ayları da yanımıza eşantiyon olarak verildiler.

Çevremdekiler bilirler; çok fazla askerlikten konuşmayı ve sürekli askerlik anısı anlatmayı pek sevmem. Zaten doğru dürüst bir askerlik yaptığımızda söylenemez. Kaldırım taşı döşeyip, yatakhane etrafına mıcır yaymaktan başka bir iş yapmadım ben. Özür dilerim az daha unutuyordum; iki saat sonra tekrar kapanacak olmasına rağmen kürüdüğümüz karları atlamayayım. Evet, ben ve benimle birlikte çift anadal mezunu bir arkadaş, iki ayrı bölüm mezunu bir abim ve diğerleri (Mühendisler, reklamcılar, teknisyen ve öğretmenler, ekonomist ve iktisadi denetmenler...) Türkiye için ne ulvi ve yararlı bir hizmet öyle değil mi! Askerlik kısaydı ve ite kaka da olsa günleri saymamaya çalışsak da sayarak, bir şekilde bitti. Orada iyi zamanlar da kötü zamanlar da geçirdik. Şimdi dönüp baktığımda dışarıda zamanın ne kadar hızlı geçtiğini bir kez daha anlıyorum. Teslim olmamın (Evet, bir kaçak gibi teslim olma tabiri kullanılıyor.) üzerinden tam bir yıl geçti bugün.

Bugünü seneye hatırlayacak ve hakkında bir şeyler yazmak isteyecek miyim? Yine dürüst olmak gerekirse; hiç sanmıyorum. Ancak buna rağmen Akif, Emre, Erbil, Erim, Erol, Fatih Abi, Halil ve Serkan'ın isimlerini buraya not düşmek istiyorum. Öyle ki, seneler sonra yeniden okuduğumda bir an olsun güzel zamanları hatırlamak istiyorum. (Hepimize bir kez daha geçmiş olsun arkadaşlar.) Aslında askerlikten soğutma ile ilgili yasalar olmasa ve birilerinin beni ispiyonlayarak yargılanmamı sağlayacaklarından korkmasam daha birçok şey yazabilirdim. Ama malum kısa bile olsa insanın özgürlüğünü kaybetmesinin nasıl bir şey olduğunu artık biliyorum ve bunu ne olursa olsun bir daha yitirmeye niyetim yok.