Ana içeriğe atla

Dün ve gün

Dün için kendini tanımla deseler hiç düşünmeden "vefasız" derdim kendime. 

Sene 1997 çok zor ve uzunca bir dönemin ardından yeni bir işe geçiyorum. Bir lise arkadaşım vesile oluyor, İskender. Her işte çalışabilecek ben, bu sefer de tezgahtarlığı deniyorum. Büyük bir mağazalar zincirinin ayakkabı reyonunda, kadın ayakkabı. O günlerde kazınıyor aklıma kadınlar için çalışmanın zor olduğu düşüncesi ve uzun bir süre katlanamayıp müdüre rica ediyorum başka bir reyona geçmek için. Mağazanın çeşitli bölümlerinde çalışıyorum.

Öyle mağaza dediğime bakmayın kendi içinde ayrı bir dünya. Ayrı ayrı her biri hikayesini yazsa roman olacak cinsten insanlar. Aynı kıza "aşık" iki genç mesela. Arkadaşını korumak isterken silahla tehdit edilen biri. Sonra aynı iki kişiye alın sizin değer verdiğiniz kişi bu dedirtecek olaylar. Entrika, hırs ve umursamazlık gibi pembe dizi hikayeleri. 

Bir sene kadar çalıştım o mağazada. En çok oyuncak reyonunda çalışmayı sevdiğimi anımsıyorum şimdi. En güzel zamanlar o reyonlarda geçmiş. Onlarca insanla tanışmıştım orada. Kimi sadece işine odaklı, sabah gelip akşam olsun da evime gideyim diye çabalayan kimi can sıkıntısından kendini dahi kaybetmiş kişilerdi. Kiminin kişilikleri yoktu! Mesela lise arkadaşım ilginç bir tipti. Aslında çok zeki çocuktur. Çizimleri, özellikle kara kalem çalışmaları çok iyidir. Çok sonraları müzik ve şiire de yeteneği olduğunu öğrenmiştim. Sanatçı ruhlu biridir yani. Seneler sonra bir akşam Galata da elinde gitar, şarkı söylerken görmüştüm. Biraz muhabbet ile geçen zamanın kısa bir özetini paylaşmıştık birbirimizle. Sonra o programına başlamış ve çok geçmeden kız arkadaşı gelmişti. Ondan sonra anlamıştım neden uzun zamandır görüşmediğimizi! Zamanın bazı insanları hiç değiştirmediğini... Bazı erkeklerin en büyük zaafını tekrar görmüştüm.

Her şeye rağmen İskender güzel bir şeye vesile olmuştu; Savaş ile tanışmıştım o mağazada. Deli dolu, delikanlı, dobra gibi bir çok nitelemeye tabii tutabileceğim bir Karaderelidir Savaş. Her şeyden önce dürüst çocuktur. Kendimden çok başkalarının hakkını savunmak için koştururken. Yönetimle aram bozulmuştu bir dönem. Tipik ben! Ek mesai ücretini rulo yapıp müdürün masasına bırakırken, "Ne yapacağınızı siz benden iyi bilirsiniz!" diyerek mağazadan ayrıldığımda bir tek o gelmişti arkamdan. Müdür bir tek onun beni geri çevirebileceğini düşünmüştü. İşe yaramasa da, o "tıynetsiz" müdür bile bir tek ona güvenmişti. Sonraları da arada görüştük Savaş ile. O askere gittiğinde Ankara'ya, ben de Kütahya'da okula başlamıştım. Birkaç kez ziyaretine gittim. Sonra birkaç kez memlekette buluştuk. Bir ara yüz yüze olan iletişimimiz kesildi. Malum hayat şartları! Ama o, yine de evleneceği zaman beni aradı buldu ve içten bir şekilde davet etti. Gittim bende. Davete icabet etmek gerekirdi. Beş dakikalığına uğradım, tebrik ettim ve çıktım. O kadar... Şimdilerde de ara ara görüşüyoruz. Bazen yüz yüze bazen telefonda. Bir sıra gözetmiyoruz. O tarz bir arkadaşlık değil bizimkisi. Ama Savaş o kısacak merasime katılımım ve askerlik sürecindeki bir kaç ziyaretimi hiç unutmamıştır. Bana da pek unutturmaz!

Dün yine aradı Savaş. Her zamanki gibi havadan sudan konuşacaktık, ben onun aile ve çocuklarını soracaktım, o da aynısını yapacaktı. Yüz yüze sık sık görüşemediğimiz için günlük hayatın curcunasından bahsedecek ve benim bitmek bilmeyen durumumdan konuşup, birbirimizin sesini duymanın verdiği mutluluk ile kapatacaktık telefonu. Öyle sandım ben. En son iş yerimde sohbet etmiş birkaç çay içmiştik. Gülmüş, eğlenmiş, anılardan bahsetmiştik yine. Birkaç ay olmuştu konuşmayalı. Dolayısıyla "Kusura bakma arayamadım bu aralar." diye başladı her zamanki giriş cümlemizle. Ona göre bir kaç küçük talihsizlik gelmişti başına! 96'da benim de başıma gelenlerin bir benzeri. Arayıp sormadığım için geç haberim olan talihsizlikler. Olaylara rağmen arayamadım diyen oydu! Şimdi o sık "görüşemediğim" arkadaşımın yerine koyuyorum kendimi. Ben olsam böyle mi derdim? Onun gibi mi yaklaşırdım? Karşımdaki Savaş olunca belki! Ama yenide kendime bugün "vefasız" sıfatından başka bir sıfat bulamıyorum!

Yorumlar

  1. Hayat işte, insan bazen hiç ummadığı sıfatların sahibi olarak görüyor kendini..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Fikriniz varsa buradan buyurun...

Bu blogdaki popüler yayınlar

Zamanı eğip, bükmek

Zaman, fiziki boyutların sanal olan dördüncüsü, elle tutulamayan. Zaman, içinde olayların ardı ardına gerçekleştiği boyut… Bilim adamlarına göre, aynen ışığın bükülebilmesi gibi zaman da eğrilip, bükülebilir ve eğer doğru koşullar gerçekleşirse yani yeterli hız yakalanırsa önce geleceğe ve daha sonra da geçmişe sıçramak mümkün olabilir. Bunu zaman yolculuğu gibi basit kavramlarla karıştırmayın. Bu şu “an” ın da içinde olduğu bir kavram. Öyleyse ne demek bu? Bu soruya cevap verebileceğimi pek sanmıyorum, haddime de değil zaten. Ama bu soru etrafında dolaşıldığında dahi çok farklı yerlere çıkan kapılar bulabiliyor insan. Çok sevdiğim bir çizgi dizide bir keşiş (“Avatar”) hava, su, toprak ve ateşi bükebiliyordu. Tüm dünyayı kurtaracak kişi olan keşişin bile zaman üzerinde böyle bir gücü yoktu. Sonra “Matrix” ve “Neo” var. Ancak o da olaylara hükmeder gibiydi, zamana değil ya da ben öyle algılamıştım. “Aslında bir kaşık yoktu!” ve “Kırmızılı kadın da bir ajandı.” değil mi? Ya “Hiro” iç

"Allahumme ecirna min şerri siyaset"*

*Baştan söyleyeyim başlıktaki söz; "Allah'ım beni siyasetin şerrinden koru" anlamına geliyor ve koca bir külliyata imza atmış Said Nursi'ye atfediliyor. Ortam o kadar kirlendi ki, artık görüş açıklamaktan çekinir oldum. Geçmişim ortada. Sempati duyduklarım da eleştirdiklerim de... Orta bir yol tutturmaya çalışırken desteklediklerim de karşı çıktıklarım da burada yazılı olarak duruyor. FEM’e gittiğim, ilk üniversite yılımda "hizmetin" yurdunda kaldığım da geçmişimin bir parçası. Bir dönem destekçileri olduğum da... Hatta eleştirilerimin tamamını kapalı kapılar ardında yapıp, partizancasına savunduğum dönemleri de hatırlıyordur arkadaşlarım. Bu nedenle "hizmet" denilen olgunun ne olduğunu az çok bildiğimi düşünürüm. Hatta bir dönem içlerindeki hemen herkesin halisane bir şekilde çalıştığına da bizzat şahidim. Ancak o dönem o kadar kısa sürdü ki... Eminim şu an bile deli gibi memleket ve din adına çalışan, ne yapıyorsa bu uğurda yaptığını düşünen bi

Ne çok şey oluyor oysa...

Günlük tutmaya eli gitmiyor insanın. Ne çok kişi göçtü geçtiğimiz yıl diye yazıyordum birkaç yazı önce. Ama o zaman daha kayıpların bitmediğini bilmiyordum. Beklemiyordum. İnsan beklemediği yerden yara alıyor. Bir, iki, üç... Bitmiyor. Eksiliyorum. Giden gidiyor da geri kalan her seferinde biraz daha eksiliyor. Yazamadım. Çocukluğumdan büyük bir parça gitti. Gençliğimin en sert, en güzel, en mert anıları gitti. Yazamadım. Öğretilerim, öğretmenlerim, dostlarım, akrabalarım gitti. Biriktirdiklerimi de alıp gittiler. Yazamadım. Bunu not düş tarihe, tarihinde not düş diye düşündüm çok zaman. Elim gitmedi bir türlü. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), "Kişiye nasihat olarak ölüm yeter" buyurmuş. Geriye bakıp düşündüğümde ölümle gerçekten tanıştığım ilk zaman 17 yaşında olduğumu hatırlıyorum. Ölümün ne olduğunun musallada yatan abim ile tek başıma kaldığımda fark etmiştim. O günü hiç unutmadım. O gün gibi hiç üzülmedim. Ama bu sene bir başka... Artık kayıplardan, cenazelerden, bizzat içi