Birinin arkasından ağlayanları gördüğünüzde üzülmeyin, bu onun hayattayken sevildiğini gösterir.
Bir misyon bir okul 20 yaşına ulaştı. Nebula Bilişim bugün itibariyle 20. Yılında… Bir masanın etrafında toplanmış dört kişi kafa kafaya ne yapacağımızı konuştuğumuz günleri dün gibi hatırlıyorum. Marka adı, logo-fatura-irsaliye-kartvizit tasarımları, muhasebe işlemleri, ofisin bulunması-dekorasyonu, kuruluş için gerekli resmi hazırlıklar. Neredeyse tüm işlemleri kendimiz yaptık. Elbette bazı arkadaşlarımızın desteklerini de hiç bir zaman unutmayacağız. Nebula’nın ilk kurulduğu günlerde maliyetlerimiz artmasın diye evimdeki masa üstü bilgisayar ve ekranlarımı ofise taşıyışım ve aylarca onları kullandığımız hala hatırımda. Mesela faks cihazına bütçe ayırmamak için yaptıklarımız bugünkü nesle çok komik gelirdi. Muhasebe yazılımı olarak kullandığımız çözümü adam etmek için az çaba sarf etmedik. Mutfak gereçlerimizi temiz tutmak için yaptıklarımızı kime anlatsam inanmaz! Aşağıdaki fotoğraflar çalışma ortamımızın ilk fotoğrafları olabilir. Yok merak etmeyin, bunları o eski günler ede...
Hayattayken benim için hiç ağlamamış ama ben gidince arkamdan ağlamış!..
YanıtlaSilSevmiş(mi?)öylemi?
Hayattayken seninle gülmüş olması yeter. Eğer seninle ağlayıp kendi gülmüşse zaten dostun değildir ve sen gittiğinde de üzülüp ağlamayacaktır.
YanıtlaSildoğrudur, benimle gülen insan var, ama ben ağlarken benimle ağlayanı olmadı görmedi çünkü içimden akan yaşı, bu yüzden arkamda da dökeceği yaş zaten timsahtır! varsın döksün ama benim için o yoktur ve hiç olmamıştır, varsın o kendini dostum zannetsin :)
YanıtlaSilBugün de bunu öğrendim:
YanıtlaSilFacundo Cabral, "Birinin ölümüne ağlamak, hayata saygısızlıktır" demiş.
Ne güzel demiş. Keşke o ölmeden önce tanışmış olsaydım bu sözle. Keşke...