Belki üstümüzden bir kuş geçer

Uzunca zamandır okuyorum. Hem de oldukça fazla. Okuduklarından bende yer edenlerin sayısı çok fazla değil. Bir yazarın belki onlarca eserini okuyor ama içlerinden bir tanesine tav oluyorum. Yüzlerce sayfalık bir şiir kitabından bazen sadece bir tane şiir çıkıyor; acaba benim anladığımı mı yazmış şair dediğim. Ya da bir kitabın bir tek cümlesi beni mest etse yetiyor bana.

Uzunca zamandır müzik de dinliyorum. Çok farklı şeyler değil. Ama yinede arada yakaladığım bana özel şeyler de oluyor. Bir şarkının tek bir cümlesi ya da tüm albümdeki tek bir melodi beni alıp götürebiliyor çok uzaklara.

Dün aklıma gelmemişti adı Yüksek Sadakat'in "Belki üstümüzden bir kuş geçer" şarkısının. Grup çok başarılı mı? Bence değil. Ama öyle birkaç şarkısı var ki; eh be adam nasıl yazdın bunları dedirtiyor.

Gül renginde gün doğarken
Boğazdan gemiler usulca geçerken
Gel çıkalım bu şehirden
Ağaçlar,gökyüzü ve toprak uyurken

Dolaşalım kumsallarda
Çılgın kalabalık artık uzaklarda
Yorulursan yaslan bana
Sarılıp uyuyalım gün batımında

Belki üstümüzden bir kuş geçer
Kanadından bir tüy düşer
İner döne döne gökyüzünden
Hiç bir yüz güzel değil senin yüzünden
Haydi kalk gidelim bu şehirden
Gün doğarken ya da güneş batarken
Belki kuşlar geçer üstümüzden
Kanatlanır senin ellerinden...
Ellerinden...

"Hiç bir yüz güzel değil senin yüzünden" Eh be adam bu övgü mü serzeniş mi şimdi? Ben birçok şeyde kendimce okurum yazılanları. Hatta bazen küçük değisiklikler yaparım. Örneğin benim için Emre Aydın'ın şu mısraları; "Bin bıçak var sırtımda. Biriyle de adaşsın. Her biri hayran sana." şeklindedir benim belleğimde. Çünkü insan binlerce kişiden binlerce bıçak darbesi alır sırtına ve fakat sadece diğerlerinin hayran olacağı kadar sert ve haince saplanmış olana şiir ya da şarkı yazar. En azından bence... Burada da suçlama anlamını okuyorum her defasında "senin yüzünden" diye her dinlediğimde.

Uzunca bir zamandır yazıyor, çiziyorum kendimce. Bazı küçük kodlamalar yapıyorum. Belki de sayfalar dolusu daha yazacağım ömür devam ederse. Hepsinin güzel olması, herkes tarafından beğenilmesi gibi bir gayem yok zaten. Ama benden sonra en azından bir tane olsun "eser" denebilecek, "Abi acaba bunu mu demek istemiştir? Bu kadar da olur mu?" dedirtecek tek bir satırım ya da kod parçacığım olsa yeter gibi geliyor. Yok yok şimdi değil. İlla yüzüme değil! Ulu orta arkamdan da değil! Öylesine, sessizce içten söylenmiş bir şekilde. "Abi ben bunu okumuştum!" ya da "Şu ne işime yaramıştı!" dedirtecek cinsten.

Belki... Bir gün...