Yakınlara yol...

Başlangıçlar için vedalar yaşar insanoğlu. Bu hep böyle olmuştur. Bir şeyi bitirmeden diğerine başladığınızda eksik kalır hep bazı şeyler ya da eskisinden anılar, hatıralar taşır sürekli. Fazlalıkları olur yeni başlangıçların hep, kurtulmak istenilen.

İşte, İstanbul öyle bir şehirdir ki, belirsiz aralıklarla yeniden başlamak gerekir onu sevmeye. Ama bu öyle bir başlangıçtır ki, bir gidişle başlamalıdır. Ne çok uzun ne de çok kısa ayrılıklar barındırmalıdır içinde. Dönüşünüzde daha bir tutku, bir aşk ve coşkulu bir sevda olmalıdır.

İstanbul öyle bir aşıktır ki, dışarı iter kimi zaman sevdiklerini. Mesafeler koyar araya, özlem serpiştirir zamana. İstanbul öyle bir şehirdir ki, yalnız seni dışlar tüm sevdiklerin içindeyken. Gidersin sen bu sevda şehri seni istemediğinde. Boynun bükük, üzgün, yorgun ve hatta kızgınsındır. Lanetler yağdırırsın, dönüp bakmak istemezsin arkana... Gidersin sadece, uzaklara gidersin... İstanbul öyle bir aşıktır ki, sen onu tutamazsın ellerinle, göremezsin gözlerinle hiçbir zaman. Hep sen severmişsin gibi gelir. O ise seni iten, uzaklaştıran gaddar ve kinci bir aşık. Öğrenemezsin hiçbir zaman tam anlamıyla, tanıyamaz ve anlayamazsın ne zaman ne yapacağını, nerede neyle karşılaşacağını...

İstanbul öyle bir aşktır ki, hep tek taraflı, platonik, ezici ve yorucudur. Bu yüzdendir sevdalılarının çokluğu. İstanbul bir sevdadır ki, gelip görüp, hissedip yaşamak gerekir...

Birkaç dakika sonra uçakta memleketimin semalarına doğru süzülüyor olacağım ben. Sanırım yaşlanıyorum ve yaşlandıkça da memleketimi daha çok özlüyorum (Her ne kadar orada doğup büyümemiş olsamda...) Bu yazın başında gidip bir iki gün kalabilmiştim sadece. Şimdi bayram süresince de orada olacağım için daha uzun süre kalabileceğim. Hem bizimkileri görmüş olacağım hem de İstanbul'dan ve içindeki birçok şeyden –kısa bir süre de olsa- uzaklaşmış olacağım. Kısacası gidiyorum... Yakınlara yollar bulmak, yakınlarda olmak için…

İyi bayramlar.