Yer Açmak

Yaşam bir yapboz gibi ve biz de bu yapının şekli, renkleri ve yerleri birbirinden farklı parçalarıyız. Aynı çok parçalı yapbozlarda olduğu gibi hayatta da bazı parçalar olmamaları gerektiği yerlere oturabiliyorlar. Kendi yerlerinde olmayan küçücük parçalar bile resmin tamamının doğru şekilde oluşmasını engelleyebiliyor. Sorun yanlış parçanın etrafındaki doğru yerleşebilecek diğer parçaların yerlerini de işgal etmesi ile daha da içinden çıkılmaz bir durum alabiliyor.

Kimi zaman parça şekil olarak ait olmadığı yere tam olarak uyuyor olsa da renkleri ve desenleri itibariyle bir zıtlık oluşturabiliyor. İşte hayatımız da aynı yapbozların parçaları gibi birbiriyle ilintili ilişkilerden, kişilerden oluşuyor. Hiç olmaması gereken bir yerde biri karşınıza çıkıp sizin kullanmanız gereken tüm yeri işgal etmiş olabiliyor ya da bir başkasının yerini işgal ederek etrafındakilerin yaşam alanlarından çalabiliyor. Bu hareket kişiden kişiye değişen farklı tepkiler oluşturuyor. Biri bunu tepki ile karşılarken (Şiddete varacak derecede aşırı tepki de olabiliyor), bir başkası sadece susup, kendini geri çekmeyi tercih edebiliyor.  Her iki şekilde sorun silsile şeklinde büyümeye devam ediyor.

Bu sorunu başka bir şekilde tanımlamak istersek, insanların karşılarındakilere hareket alanı bırakmaması olarak kısaca açıklayabiliriz. Bireyler karşılarındakilere onların da sevgisini gösterebileceği zaman ve ortam için yer bırakmayabiliyor, örneğin. Bir başka örnekte bir anne-baba-çocuk çekirdek kadrosunda, anne tüm sevecenliği üstlenirken baba bir şekilde evin ve doğal olarak çocuğun öcüsü halini alabiliyor. (Bunun terside mümkün tabi.) Aynı şey iş ilişkileri içinde geçerli olabiliyor. Aynı bölümde, iş yerinde çalışan kişiler birbirlerinin çevrelerini daraltarak birbirlerinin tüm hareketlerini kısıtlayabiliyorlar. Bu sorun çoğu zaman bireylerin bilerek ve isteyerek yaptığı şeylerden kaynaklanmıyor. Ancak bazı insanlar maalesef bu hareketlerini had safhaya -hem de bilerek ve isteyerek- taşıyabiliyorlar.

Kendinizi köşeye sıkışmış hissettiğinizde olan da işte tam olarak bu. O sizi çok sevdiği halde sevgilinize olan ilginizi kaybettiğinizde de sorun kendinize yer bulamamanız. Bu yüzden, “Ben ikimize yetecek kadar sevgi ve aşka sahibim.” diyenlere hep soru işaretleri ile bakmışımdır. Bu tarz ilişkiler bir yerden sonra kırılıyor. Bazen yerine oturmayan o parça bazen de etrafındaki parçalar dağılıp gidiyor. Ama hiçbir zaman resmin bütünü aslında olması gerektiği şekle kavuşmuyor. Kavuşamıyor.

Sevgilinizi ondan çok ama çok daha fazla mı seviyorsunuz? Bırakın onun da sizi sevebileceği kadar yeri olsun. Bırakın birileri gece üstünüzü örtsün, belki biraz üşürsünüz ama birini mutlu edersiniz.  Çocuğunuz yaramazlık mı yapıyor? Ne kadar zor olduğunu düşünseniz de bazen ona siz kızın ki eşinizin bir öcü olmadığını anlasın. Belki eşinizin bu yeni konumu birçok şeyi düzeltir. Siz kullanabilecek olsanız, yolları daha iyi bilseniz ve hatta aceleniz olsa da bırakın oğlunuz veya kızınız/eşiniz arabayı kullansın. Emin olun bu kendinize de iyilik yapmak olur.

Kısacası birilerinin sizin için bir şeyler yapmasına izin verin. Nereden bilebilirsiniz ki, belki de o kişinin sizin için yaptığı şey sayesinde kendi adına çok daha iyisini kazanır ve bunda sizin de payınız olur. İyilik ve kötülük bazen pasif olarak da yapılabilir. Bir suç karşısında sessiz kalmak ne kadar kötüyse, bir iyiliğin yapılmasına yardımcı olup arka planda kalmak ve başkasının o işi sonuca ulaştırmasını sağlamak da katbekat taçlandırılmış bir iyiliktir. Yapboz parçalarından başlayıp nerelere geldim. Belki de anlatmak istediğimin yanından bile geçemedim. Ama neyse ki anlayan en kısa halinden bile anlayacaktır; “Yer açın.” Etrafınızdakilere, sevdiklerinize, sizi sevenlere yer açın. Bazen yapabileceğiniz bir şeyi yapmayarak. Bazen yapamayacak olsanız bile bir başkası için çabalayarak. Yer açın… Sadece yer açın…